روزی چند بار خدا رو توی آینه می بینیش

فقط نگاش میکنی و بعد میگیریش بغل

فقط به اون حرفای ته قلبت میگی

میگی دنیا و اخلاق گندشو دیدی

دلتو میکنی دراشو کلیدیش کنن

نکنه یه روز همین خنده ها رو بلیطیش کنن

تنهایی تاوون فهمیدنه

خودتم اینو حس میکنی گه گاهی

تو لحظه هات میزنی دست و پا

خنده هات نیس از ته دل میخری از کجا

میبری دستو بالا میخوای از خدا بباره بارون آروم

گه گداری ببره زخماتو میگی میشه آروم

مگه مغزتو که مریضه و طائون زده

ولی هنوز هست یه نمور ته دلت امید

نداری توقف تو راهت حتی اگه بگه پلیس

صبر میکنی تا برسه صبح گرم نفست

گرم تر از فلز ذوب آب میکنی با دم داغت یخ زده هارو

همینه رسمش

پس جدی نگیر مسخره ها رو

اگه شده روح پاکت مریض

حتی آسمونت شده اگه خاکستری

حتی رفتی اگه راه دور و خوابت پرید

تو قوی تری باختن و یادش نگیر

شبا میخوابی رو دل نوشته هات

نیستی روزا میزنی قید اجتماع

از همه بریدی و حال نمیکنی

با هیچی و هیشکی هم تاپ نمیخوری

گم میشی لابه لای دود سیگارت

از آسمونت هم همیشه چاله چوله می باره

توی مسیرت همیشه سنگینه فکرت

تو تنهایی میشینه گاهی نم زیر پلکت

ثانبه ها خوب و بد میشه رد چه سخته

کم حوصله زیر خط فقر

نگاه مهربون آدما رو ببین

همینام حساب همدیگر رو میرسن به وقتش

ولی تو دنیاتو میچینی رو میزت

سیگار و فندک و ویسکی نیست تو شیشه

هر فصلی خسته است روحت

تو ارزشت بالاست با اینکه هیچی نیست تو جیبت

یه دل داری گرم تراز آفتاب

قدمات محکمنو محکم تر از آسفالت

تو باید هرچی رو که دوست داری بیاری به چنگ

پس با قلب سفیدت با سیاهی بجنگ

اگه شده روح پاکت مریض

حتی آسمونت شده اگه خاکستری

حتی رفتی اگه راه دور و خوابت پرید

تو قوی تری باختن و یادش نگیر